Op 24-05-2020 werd dit blogartikel gepubliceerd op kleindapperensnel.com
Ik sta in de HEMA om lenzenvloeistof te halen. Oh god, het begint enorm te kriebelen bovenin m’n neus. Fuck fuck fuck, dit is echt niet het moment. Ik kijk naar het licht. Probeer mijn neusvleugels dicht te drukken. Werkt niet. Hatschhh… de rest van de nies onderdruk ik, terwijl ik mijn neus in m’n elleboog stop. Wat een ongemakkelijke bedoeling.
Een rondje hardlopen. Dat doe ik een paar keer per week ’s ochtends, voordat ik ga werken. Het Stadspark staat volop in bloei. Wat is de lente prachtig. Dan drupt er iets uit m’n neus: helder, waterig snot. Niks aan de hand, gewoon een reactie op de pollen. Maar dat weten de mensen om mij heen niet. Terwijl ik met de rand van mijn shirt de snotdruppel wegveeg, voel ik me een verdachte
Bij thuiskomst word ik helemaal gek. De pollen zijn aan het dansen in mijn ogen en het traant en jeukt als een idioot. Ik kan er niks aan doen. Ik. Moet. Nu. Wrijven. Dat resulteert erin dat ik een halfuur later bij de eerste videobelsessie van de dag aanschuif met bloeddoorlopen ogen. Nee, het was geen jonko… het is de hooikoorts.
De situatie is verwarrend. Het RIVM maakte er zelfs een filmpje over. Voor mij geen twijfel. Ik heb precies dezelfde hooikoortsklachten die ik elk jaar in deze periode ervaar. Ze komen nu alleen mega slecht uit. Moet ik een test gaan doen en een groen petje opzetten? Een Corona-sweater kopen van GeenStijl? Een hooikoortsbandje dragen?
Ik overweeg in elk geval om weer anithistaminetabletten te nemen. Mag het shamen dan alsjeblieft stoppen?
Einde persbericht
Bron: content van kleindapperensnel.com
